Leonora de Vries
Eigenlijk zouden we er een bakje koffie bij moeten drinken, met een gebakje. Want elke dag is een cadeautje (of zou dat moeten zijn) en dat weet eenieder van het clubje dat elkaar toevallig treft in de wachtkamer. Route 24, doorlopen naar 17. Daar waar de oncologen hun spreekuren houden in Bethesda. Niet de plek waar je graag bent. We zitten er met onze eigen sores en zorgen, maar allemaal in hetzelfde schuitje. Kanker. Zelf of een naaste. En kan het dan gezellig zijn? Ja soms wel. Zeker als je in die wachtkamer bekenden treft die je niet zo vaak ziet. En dat is niet zo moeilijk. Maar liefst 1 op de 3 volwassen mensen krijgt vroeg of laat kanker. Wie heeft er in zijn directe omgeving niet mee te maken (gehad)? Wie kent niet de angst en vrees, de kwalen die bij de ziekte horen en ook bij de behandeling ervan. Operaties, chemo, bestraling. Soms slaat het aan, soms niet.
Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om. Met de ziekte, het verlies van een naaste, de machteloosheid of juist de hoop op nieuwe behandelmethodes. Sommigen willen meer doen dan praten. Bijvoorbeeld geld inzamelen voor KWF Kankerbestrijding.
Vorige week deed dat een flink aantal mensen. Zij maakten een ‘genadeloze klim naar de kale top van de Mont Ventoux’. Onder de deelnemers aan het Groot verzet tegen kanker ook een team van Mediahuis Noord, waaronder een collega-redacteur. Lopend ging hij de berg op. Ooit deed hij het fietsend, dit jaar wilde hij hardlopen, maar de chemo heeft zijn conditie gesloopt. Toch wil hij wat geven, dus zette hij de ene stap na de andere. Tot hij aan de top was.
Ook Richard Frans wil wat van zichzelf geven. Hij is een van de bijna 30 (!) leden van het team van Toon Hermans Huis Drenthe. Ook zij sjouwden of trapten de monsterlijke kale berg op. (Meer hierover in de komende vrijdageditie. Want drie van hen – Ina, Suzan en Steven- houden een dagboekje bij voor de krant.) Zaterdag kreeg ik een appje: Het was erg bijzonder en emotioneel geweest. Datzelfde hoorde ik ook van Richard Frans. Die is nog niet klaar met zijn uitdaging: hij is nog onderweg naar huis. Het is wel erg warm. Onderweg slaapt hij langs de weg, op de grond. Paar uurtjes per nacht. Afzien lijkt mij dat. Richard is het gewend. Hij doet het vaker. Het past wel bij de strijd tegen kanker. Afzien, grenzen verleggen, blij zijn met kleine dingen. Een bakje koffie of thee met een naaste. Met of zonder gebakje. Want elke dag is een cadeautje, of zou dat moeten zijn.
Note: dit artikel is met toestemming overgenomen uit de Hoogeveensche Courant maandag 11 september 2023.
