Recent hebben we als natie mee mogen leven met de weg die Bibian Mentel gegaan is met kanker en overlijden. Een aantal weken voor het overlijden haalde ze de stop uit haar social media en werd deze tijd in kleine kring doorgebracht. Het is een grote kracht geweest, dat ze dit tot die tijd zo met meelevend Nederland gedeeld heeft. Hier hebben zij, haar man en gezin bewust voor gekozen. Iedereen was lovend over de positieve manier waarop Bibian en haar achterban met haar ziekte en de gevolgen omgingen. Het is ook prachtig als je dit kunt en als je dit lukt.
Wanneer je zo langdurig in beeld bent, ben je eigenlijk ook een influencer. Het thema kanker is nu niet direct een onderwerp waarbij je denkt aan influencers, want wat wordt hier uiteindelijk verkocht, maar toch heeft dit constante delen van Bibian invloed en impact gehad, zie ook de vele reacties, die na haar overlijden gegeven werden. Bibian heeft invloed gehad op een beeld hoe je met kanker en de gevolgen om kunt gaan. Zo’n beeld kan het nadeel hebben, dat het leidend wordt, dat dit de manier is waarop je met kanker en de gevolgen omgaat. Daarmee wordt ook de nieuwe kankerpatient bij voorbaat geframed: zó hoor je om te gaan met kanker, dan doe je het goed.
Er ligt dus ergens ook een verwachting van al die Nederlanders die Bibian gevolgd hebben, dat dit de manier is waarop jij met je kanker om zou moeten gaan.
Maar kun je dat?! En wil je dat!? Moet je niet alleen tegen je kanker opboksen, maar misschien ook nog tegen het beeld hoe je dit zou moeten doen.
Wat ik mezelf afvroeg is of ze ook gekozen heeft om het einde in eigen hand te nemen of het lot zijn weg te laten lopen. Is het met zoveel positivisme nog op te brengen om de pijn en het lijden van de dood te accepteren? De natuur zijn gang te laten gaan….
Het zijn mijmeringen, het is een prive aangelegeheid van hen zelf geweest, maar ik vroeg me wel af hoe dan om te gaan met onmacht en verlies en welke plaats mag verdriet dan nog innemen als het allemaal vooral positief moet zijn. En dan gaat het al helemaal niet meer over dit voorbeeld specifiek, maar meer in het algemeen. Hoe mogen lijden, verdriet, pijn, onmacht er zijn in onze samenleving. Is het niet veel gemakkelijker om te gaan met positieve dingen dan met de negatieve dingen. En ook, hoe echt is het? Is het vol te houden als mens om zo lang zo positief te zijn, ben je dan eigenlijk geen supermens? Het is geweldig, dat het Bibian gelukt is om te laten zien, dat er ook naast kanker nog een leven te behalen valt, zelfs tot bijna het einde, maar ik hoop, dat het niet leidend gaat zijn voor al die andere mensen die misschien niet op deze manier om gaan met hun ziekte en de gevolgen. Dat het ook goed is, dat het bij een ander anders werkt en dat we deze persoon met net zoveel liefde en aandacht omringen, als de mensen die krachtig en sterk zijn en blijven.
Marjolanda
