Praothuus…
Wie kent het niet, de Fabeltjeskrant. Tegen zeven uur zat ik als als kind netjes gewassen en gestreken in de pyama om voor het naar bed gaan nog even naar meneer de Uil en onomstotelijk kakineuse Mejufrouw Ooievaar te kijken. De grootste leidster van dit Dierenbosclubje nam altijd de beslissingen over alle ruzies en belangrijke zaken in het bos.
Treftpunt van het hele dierenbos was het Praathuis. Hier kon je grenadine en nootjes krijgen van Bor de Wolf. Elk dier was welkom, het was de plaats waar men elkaar wist te vinden, als je iets moest delen of iets wilde weten of domweg anderen wilde ontmoeten.
Zo’n treftpunt hebben wij ook. Het is ons aller Toon Hermans Huis. Hier komen wij bijeen om mensen te ontmoeten om dingen te delen en een praatje met elkaar te hebben.
Dat praatjes hebben met elkaar wordt steeds moeilijker door de corona. Recent hebben de gastvrouwen van het Toon Hermans Huis de gasten voor een praatje opgebeld. En dat werd zeer gewaardeerd..
Als je in zo’n ingrijpende periode van je leven zit, is het enorm steunend, dat je kunt praten met mensen over wat er gebeurt. De herkenbaarheid is als balsem voor je ziel. Je hoeft niet extra uit te leggen, geen onnodig woord te zeggen, soms is een blik al voldoende.
De helende kant van praten is mij in de praktijk van het Toon Hermans Huis wel duidelijk geworden.
Enige jaren terug werd ik benaderd om de lotgenotengroep van vrouwen met borstkanker te begeleiden. Zelf had ik het hele traject wat hiermee samenhangt inmiddels achter de rug. Tijdens mijn eigen periode heb ik er veel over kunnen praten, vooral ook thuis, maar ook met vrienden en bekenden. Gedurende het traject kon ik zelf zo het één en ander verwerken.
Ik was dan ook voldoende fysiek en emotioneel hersteld om dit te gaan doen. Ook mijn werkervaring sloot hier goed bij aan.
Samen met een aantal vrouwen zijn we een groep gestart. Natuurlijk een enorm diverse groep vrouwen. Allemaal met hun eigen emotie, hun eigen proces, want borstkanker manifesteert zich op verschillende manieren met verschillende behandelingen en gevolgen.
Voor ieder was er oor, was er humor, waren er tips of verontwaardiging over bepaalde zaken waar men elkaar in vond. Er was oor voor de praktische problemen van protheses, haarstukjes, werk en altijd maar weer die grenzen… die je moest verleggen, waar je over heen was gegaan. Er was ruimte voor reflectie over wat het allemaal teweeg had gebracht, over zaken die je wilde veranderen nu na deze kanker. Over hoe je dat doet, tips, solidariteit, en soms ook een traan. En aan het eind van de avond altijd weer die bemoediging bij het weggaan, ‘hou je haaks, toi toi, het gaat je lukken, je komt er wel door heen’ en meer van die krachtpatsers, die je wel kunt gebruiken. De volgende keer was er dan een groep belangstellende vrouwen, die vroegen hoe het met je ging. Zo werd er samen opgelopen.
Na twee jaar was de groep uitgepraat. Een heel positief iets. Men gaf aan, dat men het proces doorlopen had, dat het goed was zo, men kon weer verder. Samen hebben we toen met een goed glas wijn afscheid van elkaar genomen. Via mail hebben we nog een tijdje contact met elkaar gehad, tot ook dit op een natuurlijke manier ophield.
Nu liggen alle aktiviteiten van het Toon Hermans Huis stil, maar de praatfunctie wordt door de gastvrouwen zo op een mooie manier in stand gehouden. Als Mohammed niet naar de berg mag, dan komt de berg wel naar Mohammed.
En blijf praten, praat thuis, praat met je geliefden, vrienden en familie via de telefoon, beeldbellen, schroom niet, mensen willen graag tijd en ruimte voor je maken, laat van je horen, ook in deze coronatijd…
En laten we hopen, dat óns praathuis weer snel open mag…
Marjolanda
ps: houdt de acties in de gaten, die het THHD heeft om ook financieel het hoofd boven water te houden. Gelukkig heeft de gemeente Hoogeveen wel besloten om dit jaar de subsidie te geven, maar het is niet voldoende! Extra ondersteuning is welkom en noodzakelijk om ons proathuus in de benen te houden…
