Van een lieve vriendin ontving ik een prachtige quilt. In de kleuren, die pasten in onze woonkamer had ze een kunstzinnig kleed gemaakt, zo groot als een omslagdeken.Het was een vrolijk en blij kleed, waar ze ontzettend veel uren aan gewerkt had.
Op de achterkant stond in roze geborduurde letters ‘Na de storm’.
Het bleek, dat ze al ruime tijd, voordat ik de diagnose kanker kreeg, begonnen was met de quilt om gewoon kado te geven. Toen ik de diagnose van kanker kreeg was ze gestopt met het verder aan elkaar zetten van de lapjes, Ze vond het wel een spannende of de ontvanger, ik in deze, straks nog wel een levende, een blijvende ontvanger zou zijn.
En dat is natuurlijk een heel herkenbare gedachte. Want dat is de grote vraag wanneer je de
diagnose krijgt: kom ik hier (goed) uit?!
Het vergt een bepaalde levenskunst om toch een dosis optimisme te behouden, je overleeft het allemaal wellicht, en tegelijkertijd je eventuele einde onder ogen te zien. De tussenliggende tijd, die storm die dan in je leven woedt, is de tijd waarin alles op zijn kop staat. Je weet nog niet waar je schip landt en of je naar een veilige haven koerst.
Je zit in het oog van de storm en hebt alle hens aan dek nodig om hier (samen) goed door heen te komen. Je leeft op de toppen van je uiterste inspanning en leeft zo geconcentreerd als je nog niet eerder geleefd hebt. Je bewustzijn is helder en wakker, je wil niet verzaken in deze storm, maar je weet bij God nog niet waar je aan toe bent, onze levens zijn in handen van de schikgodinnen. Je laat je meenemen op de hoge golven en hoopt, dat je niet met schip en al vergaat en verzuipt.
Tijdens je woeilige reis maak je ineens heel andere keuzes, dan je al die jaren daarvoor hebt
gemaakt, misschien is het je laatste reis..
En dan gaande de zware rit op zee wordt het kalmer, je krijgt meer uitzicht op waar de reis je mee naar toe neemt. De horizon wordt duidelijker en hoewel misschien geen goed nieuws, weet je na een tijd meer waar je aan toe bent.
De storm is gaan liggen, je bent niet verzopen, maar je komt ook nooit meer terug op de plek, die je hiervoor achterliet. Na de storm is alles blijvend veranderd.
En dan kom het weer aan op durven, durven vertrouwen. Komt diezelfde storm nog weer eens terug? Is je schip er dan tegen bestand?! Durf je nog weer op zee te gaan, de reis, die leven heet, aan te gaan?! En dan krijg je zo’n prachtige quilt, “Na de storm’, een beladen term, maar de blijdschap en het leven vloeken van het kleed, roepen al het mooie, wat je bijna dreigde te verliezen, bij elkaar. Een nieuwe ronde betekent het, ‘Na de storm’… en dat is het meest kostbare wat er is…. de tijd na de storm.
Marjolanda
