Het is weer september, de zomervakanties zijn grotendeels voorbij en het algemene leven pakt zijn ritme weer op. Sommigen van ons zijn met vakantie geweest, hetzij in Nederland, hetzij in het buitenland, anderen zijn thuis gebleven. Sommigen puffen uit van een behandeling, anderen zitten er middenin.
Zelf heb ik gefietst in Drenthe. Tijdens één van de fietstocht stopten we bij een hunebed. Zo ook een gezin met kinderen. Net als wij namen zij even een broodje en wat drinken. Tegelijkertijd met vader en dochter liep ik naar de fiets om de reis voort te zetten. Ik kon het dan ook niet helpen, dat ik hoorde wat de vader tegen de dochter zei. Voordat zijn dochter op de fiets stapte, pakte hij een rolletje snoep uit zijn broekzak, scheurde het papier een stukje verder los en zei tegen haar: ‘Zo, nu krijg je eerst je motivatiesnoepje..’. Dochter accepteerde het snoepje gewillig en bleek ook nog eens spekkoper, want het bleek dat vader zich vergist had: ‘Oh nee, je mag bij mamma achterop’.
Nu is het helemaal niet aan mij om een mening of oordeel te hebben, wellicht werkt het super, dat motivatiesnoepje, haal je alle wind uit de zeilen, niet meer klagen, je hebt een motivatiesnoepje gehad. Het zoet voor het zuur.
Maar het zette me wel aan het denken over omgaan met tegenslag, echte tegenslag, zoals
bijvoorbeeld een diagnose van (terminale) kanker. Hoe verhoudt zich dat tot een motivatiesnoepje.
Hoe leren wij omgaan met tegenslag!? En hoe weerbaar worden we als we eerst de beloning
krijgen voor het ‘lijden’ aan. Of werkt dit ook prima, is het snoepje vooraf juist een bemoediging, een hart onder de riem, een stimulans om je ‘lijden’ te doorstaan?!
In zijn column in de Volkskrant (7 augustus j.l) benoemt Kustaw Bessems, dat we geestelijk
weerbaar zijn/ worden door de ernst onder de ogen te zien ‘ dan kan het alleen maar meevallen’.
Ook benoemt hij weerbaarheid in context van vergelijking, wat is erger.. het kunnen toetsen van je eigen werkelijkheid en deze vooral met de juiste ernst tot je te nemen, is wat hem betreft het recept om weerbaar te zijn. Het is het slechte nieuwsgesprek bij je arts.
Hoe verhouden ernst en ‘motivatie’ snoepje zich tot elkaar en de rest van de reis die je nog aflegt en het lijden wat je nog moet ondergaan, wanneer je geconfronteerd wordt met kanker? Hoe maak je jezelf weerbaar bij kanker, psychisch en emotioneel..
Het is heel persoonlijk voor een ieder wat goed werkt. Maar ik kan me voorstellen, dat beide
onmisbaar zijn in je reis met kanker. Zowel het realisme als bemoediging, het motivatiesnoepje.
Het vergt een ware levenskunst om te weten wanneer je wat inzet in je reis met kanker…
Marjolanda
